Γράφει και επιμελείται η Νεκταρία Βαρσαμή – Πουλτσίδη

Superman: Ο Οίκος του Μπρέινιακ του Joshua Williamson

Ήταν ένα απόγευμα Ιουλίου που ο αέρας έμπαινε από το παράθυρο, ζεστός και μυρωδάτος από τα γιασεμιά στο μπαλκόνι. Καθόμουν στο γραφείο, με το ποτήρι μου γεμάτο παγωμένο νερό, κι έψαχνα κάτι να με ταξιδέψει μακριά από τη ρουτίνα της μέρας. Τα μάτια μου έπεσαν στο εξώφυλλο του «Superman: Ο Οίκος του Μπρέινιακ» και σκέφτηκα: Άντε να δω σήμερα τι μάχη θα δώσουν οι θεοί της DC.

Ο Joshua Williamson μας χαρίζει μια ακόμη περιπέτεια με τον Superman στον κόσμο της DC Comics, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anubis.Η μετάφραση ανήκει στον Χρήστο Τσέλιο.

Θανατηφόρος κι επικίνδυνος εχθρός ο Brainiac διότι δεν πολεμάς μόνο με τη δύναμη, αλλά κυρίως με το μυαλό. Ο Brainiac αυτή τη φορά επέστρεψε αλλιώτικος. Δεν ήθελε μόνο να καταστρέψει ή να συλλέξει. Ήθελε να δημιουργήσει έναν στρατό, έναν οίκο που θα συνδύαζε τη δύναμη του πλανήτη Czarnia, την ωμή βία του Lobo, και την τελειότητα της Κρυπτονιανής τεχνολογίας. Κι όλα αυτά, για να αποδείξει ότι δεν υπάρχει άλλος ανώτερος από εκείνον.

Καθώς γύριζα τις σελίδες, έβλεπα τον Superman να παλεύει όχι μόνο για τη Γη, αλλά για κάθε ζωή που αξίζει να σωθεί. Ο Lobo, με την τρέλα του, το θράσος και την αδάμαστη φύση του, έμπαινε στη μέση, φέρνοντας μαζί του μια δύναμη σκοτεινή, σχεδόν τρομακτική. Η Supergirl, δυνατή και εύθραυστη μαζί, στεκόταν σαν φως σε έναν κόσμο που απειλούσε να σβήσει. Και μέσα σε όλα αυτά, ο Brainiac να κινεί τα νήματα, ήσυχος, σίγουρος ότι το σχέδιό του δεν μπορεί να αποτύχει.

Η γνώση χωρίς καρδιά γίνεται όπλο.

Η ιστορία ξετυλιγόταν με καταιγιστικό ρυθμό. Μάχες που έσκιζαν τον ουρανό, λόγια που έπεφταν βαριά σαν μετεωρίτες. Μα μέσα τους έβλεπες κάτι πιο αληθινό από την υπερδύναμη: τον φόβο. Ο φόβος του Superman μην χάσει αυτούς που αγαπά, ο φόβος του Brainiac να μην είναι ποτέ αρκετός, ο φόβος του Lobo να μην ανήκει πουθενά. Γιατί ακόμη και οι θεοί φοβούνται. Απλά το κρύβουν καλύτερα.

Αυτός που δεν αγαπά τίποτα, δεν φοβάται τίποτα. Κι αυτός που δεν φοβάται τίποτα, είναι ήδη χαμένος.

Κλείνοντας το comic, κοίταξα για λίγο το εξώφυλλο. Ο Superman έστεκε τραυματισμένος, μα όρθιος. Ο Brainiac, ηττημένος, μα με μάτια που υπόσχονταν ότι δεν τέλειωσε. Ο Lobo, γελώντας μέσα στο χάος. Και σκέφτηκα πως τελικά, όλοι μας ζούμε λίγο σαν αυτούς. Μπορεί να μην έχουμε μπέρτες ή όπλα από ατσάλι, αλλά κάθε μέρα διαλέγουμε αν θα είμαστε εκείνοι που σώζουν, εκείνοι που καταστρέφουν, ή εκείνοι που απλώς κοιτάζουν από μακριά.

Κι εσύ;

Αν σου έδιναν τη δύναμη του Brainiac, θα την κρατούσες για καλό ή για εξουσία;

Spider-Men II

Η μέρα σήμερα ξημέρωσε με ήλιο που έμπαινε από τις γρίλιες και ζέσταινε το δωμάτιο, κι εγώ ήθελα κάτι που να με ταξιδέψει αλλού, σε κόσμους που δεν μοιάζουν με τον δικό μας. Πήρα το «Spider-Men II» στα χέρια μου και σκέφτηκα: Τι γίνεται όταν δυο Spider-Men συναντιούνται και η αλήθεια τους είναι πιο βαριά από τους ιστούς τους;

Μερικές φορές, χρειάζεσαι κάποιον που θα σου θυμίσει ποιος είσαι.

Το comic είναι γραμμένο από τον Brian Michael Bendis και εικονογραφημένο από τη Sara Pichelli, ενώ κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anubis. Η μετάφραση ανήκει στον Χρήστο Τσέλιο.

Εδώ, ο Μάιλς Μοράλες περνά στο σύμπαν του Πίτερ Πάρκερ και μαζί προσπαθούν να απαντήσουν στο πιο δύσκολο ερώτημα: ποιος είναι πραγματικά ο Μάιλς; Κι ενώ η αλήθεια τους ξετυλίγεται, ο Taskmaster δεν τους αφήνει σε ησυχία, αποδεικνύοντας πως οι ήρωες δεν έχουν ποτέ χρόνο για ανάσες.

Δεν είναι οι υπερδυνάμεις που σε κάνουν ήρωα. Είναι οι επιλογές σου.

Καθώς γύριζα τις σελίδες, χαμογελούσα με το πώς η ιστορία ισορροπεί ανάμεσα στη δράση και στις μικρές στιγμές. Ο Μάιλς καθυστερεί να παραδώσει την εργασία του γιατί έσωζε τον κόσμο, ενώ ο Πίτερ αντιμετωπίζει έναν τύπο ντυμένο αρμαντίλο και αναρωτιέται πώς έφτασε ως εδώ. Δυο αγόρια με μάσκες, δυο ψυχές που το μόνο που θέλουν είναι να καταφέρουν να συνεχίσουν να παλεύουν.

Η δύναμη είναι βάρος. Και όσο πιο δυνατός είσαι, τόσο πιο μόνος νιώθεις.

Κλείνοντας το «Spider-Men II», έμεινα να κοιτάζω το εξώφυλλο και να σκέφτομαι: Πόσο δύσκολο είναι τελικά να δείξεις το πραγματικό σου πρόσωπο όταν φοράς μάσκες κάθε μέρα για να αντέχεις; Κι αν είχες υπερδυνάμεις, θα τις χρησιμοποιούσες για να σώσεις τους άλλους ή για να κρύψεις καλύτερα τον εαυτό σου;

Κι εσύ;

Αν μπορούσες να είσαι ο Spider-Man για μια μέρα, ποιον θα έσωζες πρώτα;

Avengers: Το Λυκόφως των Ηρώων – Chip Zdarsky, Daniel Acuña

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με βαριά καρδιά. Ήταν από εκείνες τις μέρες που ο ήλιος μοιάζει να καίει χωρίς έλεος κι εσύ απλώς θέλεις να μείνεις στο σπίτι και να χαθείς σε έναν άλλο κόσμο. Πήρα το «Avengers: Το Λυκόφως των Ηρώων»και σκέφτηκα, ας δω πώς τελειώνουν οι ήρωες που πίστεψα παιδί.

Το comic είναι του Chip Zdarsky, με σχέδια του Daniel Acuña, από τις Εκδόσεις Anubis. Η μετάφραση ανήκει στον Χρήστο Τσέλιο.Εδώ δεν υπάρχει η λάμψη που ξέραμε. Ο Καπτέν Αμέρικα έχει γεράσει. Δεν φοράει τη στολή, δεν κρατάει ασπίδα. Είναι απλώς ο Στιβ Ρότζερς, ένας άνθρωπος που πονάει όταν σηκώνεται απ’ το κρεβάτι, που θυμάται περισσότερους νεκρούς φίλους παρά ζωντανούς. Ζει σε μια Αμερική που δεν αναγνωρίζει. Μια χώρα που η ελευθερία της είναι βιτρίνα και η αλήθεια της καλά θαμμένη.

Δεν είναι η στολή που σε κάνει ήρωα. Είναι το γιατί τη φοράς.

Όσο διάβαζα, με έπιασε ένας κόμπος στο στομάχι. Ο Στιβ παλεύει με την ηλικία του, με τη μοναξιά, με την ενοχή που νιώθει επειδή κουράστηκε. Και την ίδια στιγμή, βλέπει γύρω του έναν κόσμο που δεν νοιάζεται πια για το σωστό και το λάθος. Βλέπει έναν νέο Άιρον Μαν να κυβερνά με φόβο και μια νέα Μπουλσάι που σκορπά τρόμο χωρίς σκέψη. Και καταλαβαίνει ότι, αν δεν σηκωθεί ξανά, όλα θα χαθούν.

Κανείς δεν θέλει την αλήθεια. Μα όλοι τη χρειάζονται.

Μου άρεσε που ο Zdarsky δεν έγραψε άλλη μια ιστορία ηρώων που νικάνε εύκολα. Έγραψε μια ιστορία για το γήρας, για την ήττα, για το πόσο τρομακτικό είναι να βλέπεις έναν άνθρωπο-σύμβολο να λυγίζει. Και όμως, ο Στιβ σφίγγει τα δόντια του και λέει όχι ακόμα. Ο Acuña, με τα σχέδιά του, γεμίζει τις σελίδες με σκοτάδια και κόκκινα, με βλέμματα που ματώνουν και με στιγμές που σε παγώνουν.

Το δύσκολο δεν είναι να πολεμάς. Το δύσκολο είναι να συνεχίζεις όταν όλοι σου λένε πως έχασες.

Στο τέλος, σκέφτηκα: ίσως οι ήρωες να μην είναι για πάντα. Μα η γενναιότητά τους μένει. Γιατί ήρωας δεν είναι αυτός που δεν φοβάται. Ήρωας είναι αυτός που, ενώ φοβάται, προχωρά.

Ήρωας δεν είναι αυτός που δεν λυγίζει ποτέ. Είναι αυτός που λυγίζει και σηκώνεται ξανά.
Αν έβλεπες ότι ο κόσμος δεν νοιάζεται πια για την αλήθεια σου, θα τη φώναζες ή θα έμενες σιωπηλός;

Radiant του Tony Valente

Έβαλα τον καφέ μου και πριν προλάβει να κρυώσει, άνοιξα το «Radiant». Σκεφτόμουν τον Σεθ και πόσο συχνά οι άνθρωποι φοβούνται αυτούς που έχουν τη δύναμη να αλλάξουν κάτι. Όχι γιατί είναι κακοί, αλλά γιατί τους θυμίζουν ότι και οι ίδιοι μένουν στάσιμοι.

Το manga είναι γραμμένο και εικονογραφημένο από τον Tony Valente και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anubis. Οι Νεμέσεις πέφτουν από τον ουρανό και καταστρέφουν τα πάντα. Μόνο οι Μάγοι μπορούν να τις αντιμετωπίσουν εκείνοι που επέζησαν όταν μολύνθηκαν από αυτές. Ο Σεθ είναι ένας από αυτούς. Δεν του φτάνει όμως να τις πολεμά. Θέλει να βρει τη φωλιά τους, το Radiant, και να την καταστρέψει μια για πάντα. Μα πριν το κάνει, πρέπει πρώτα να μάθει να ελέγχει τη δύναμή του και να γίνει κάποιος που οι άλλοι δεν θα φοβούνται.

Δεν είναι η δύναμη που σε κάνει ήρωα. Είναι το πώς τη χρησιμοποιείς.

Ο Σεθ είναι πεισματάρης, αστείος, παρορμητικός. Μα το πιο δυνατό του κομμάτι είναι ότι δεν σταματά να πιστεύει. Ακόμη κι όταν όλοι γύρω του τον βλέπουν σαν απειλή. Ο Valente γράφει μια ιστορία για τη διαφορετικότητα, την απόρριψη, τη δίψα να αποδείξεις ποιος είσαι όχι στους άλλους, αλλά πρώτα σε σένα.

Το πιο μεγάλο τέρας που πολεμάμε, είναι ο φόβος μας.

Κλείνοντας τον πρώτο τόμο, σκέφτηκα πόσο θάρρος θέλει να σταθείς μπροστά σε αυτό που φοβάσαι, χωρίς να ξέρεις αν θα το νικήσεις.

Αν ήξερες ότι ο κόσμος σε φοβάται για τη δύναμή σου, θα την έκρυβες ή θα την χρησιμοποιούσες για να τον σώσεις;